Haldun Taner, Niye Dalga Geçsin ki?

Claudia’nın ağzı bir süredir kulaklarında... Galatasaray şampiyon oldu ya. Beni de, durduk yerde Fenerbahçeli ilan edip kızdırma fırsatı yakaladı ya. İşin garibi, ben de yavaş yavaş bu role ısınıyorum. Bunda, canlı bir ortamın ancak farklıların, karşıtların bulunduğu yerde yakalanabildiğini düşünmem de etken oldu doğrusu. Fark ettim ki, mazbut bir adam olarak, günümün önemli bir bölümü evde geçiyor ve iş alanlarımızın bazı kesişme noktaları içermekle birlikte aslolarak farklı alanlar olması, beğenilerimizin örtüşmesi, ya da, fevkalade demokrat yapımız gereği birbirimizin yapıp ettiklerine karışmayışımız, bir monotonlaşma tehlikesi de getiriyor beraberinde.
Son zamanlardaki en cıvcıvlı günler, benim Fenerbahçe lafını ağzıma aldığımda yaşandı. Bu tatlı didişme ortamı, bir canlılık getirdi yaşantımıza. Aslında Fenerbahçe hiç umurumda olmamakla birlikte, bu yüzden, bir oyunu sürdürmeye karar verdim.
Ve fakat -hadi, futbol deyimi kullanayım- bu atışmalar biraz fazla tek kale maça döndü. Elimde, “bizim takım” (hâlâ alışamadım bu lafa, yadırgıyorum) lehine kullanabileceğim ve Claudia’ya savurup “n’aaber?” diyebileceğim hiçbir şey yok çünkü. Daha doğrusu, yoktu... Haldun Taner Usta, imdadıma yetişene kadar...
“Hani bazı kadınlar vardır, hödük koca ile düşe kalka eblehleşir, içleri kararır, ispinoz gibi susar otururlar, ama iyi bir kavalye bulunca açılır, dans eder, bülbül gibi şakımaya başlarlar, işte Fenerbahçe de biraz böyledir. Bakarsınız bir hafta Yeşildirek’le berabere kalır, öbür hafta gider, Londra’da Manchester City’ye İngiliz futbolu öğretebilir.”
Bunları okur okumaz, yüzüm ışıldadı... Döndüm bizimkine, “Biliyor musun,” dedim, “Galatasaray’ın iyi bir takım olduğuna ikna oldum.” Kahretsin! Bir sosyolog, insanlarla ilişkisinde, bir parça “poker face” olabilmeli, yani duygu ve düşüncelerini -bizim örnekte arkaplandaki hinliği- yüzüne yansıtmamayı bilmeli. Nedense bunu beceremem. O pek hoş hafif gerdan kırık ve el kalçaya doğru harekete geçmiş tavrını alarak dikti gözünü yüzüme. Mecburen sürdürdüm: “Yani, hani Galatasaray, Fenerbahçe karşısında galibiyete hasretmiş ya, işte o, iyi takım olması yüzünden. Çünkü Fenerbahçe, karşısındaki takımın hak ettiği kadar oynamak üzere sahaya çıkıyor.”
Bu bir taşla birkaç kuş oluyor tabii. Küme düşmek üzere olan takımlara karşı, neden puan kaybettiğini de açıklayan anahtar bir tahlil var artık elimde. “Amaaan,” diye düşünüyor bizim takım, “bunlara karşı oynasam ne olur, oynamasam ne olur...”
Anlamadım ki, niye güldü... Ne olmuş yani, Haldun Taner, Galatasaray’lıysa? Demek ki, bu, onun objektifliğini gölgelemiyor... Niye ben safmışım? Allah Allah... Hişt, Claudia, baksana biraz buraya...